KROKI

Rehabilitacja metodą NDT-Bobath skierowana jest do:

• dzieci z wrodzonymi i nabytymi uszkodzeniami ośrodkowego układu nerwowego, wadami genetycznymi, innymi zaburzeniami rozwoju oraz wadami postawy;rodziców,
• którzy chcą się dowiedzieć w jaki sposób odpowiednia pielęgnacja może wpływać na prawidłowy rozwój ich dziecka oraz których niepokoją u dziecka:asymetria (preferowanie przez dziecko jednej strony ciała:
  • głowa zwrócona zdecydowanie częściej w jedną stronę, skracanie jednej strony ciała, przez co dziecko ułożone jest jak rogalik),
  • prężenie się, robienie „mostków” na głowie i piętach,
  • niechęć do leżenia na brzuchu,
  • mała ruchliwość dziecka, mała różnorodność ruchów,
  • mocne zaciskanie rączek w piąstki,
  • za wysokie lub za niskie napięcie mięśniowe,
  • brak chęci do zabawy rączkami powyżej 4 miesiąca życia,
  • problemy z dużą motoryką, opóźnienie osiągania „kamieni milowych rozwoju” (np. brak podnoszenia głowy w powyżej 3-4 miesiąca życia, brak obracania się z pleców na brzuch powyżej 6 miesiąca itp.),
  • inne zaburzenie rozwoju psychomotorycznego.

Ukierunkowana na aktywność funkcjonalną. W terapii kładzie się nacisk na umożliwienie dziecku uczestnictwa we wszystkich sferach codziennego życia oraz minimalizowanie i zapobieganie powstawaniu problemów drugorzędnych, jak deformacje i przykurcze. Kluczem do osiągnięcia sukcesu jest prawidłowa ocena umiejętności posiadanych przez dziecko i jego możliwości, czyli umiejętności jakie może jeszcze nabyć. Zwraca się również oczywiście uwagę na to, czego dziecku brakuje (od strony zarówno motorycznej, czyli związanej z napięciem mięśniowym, wzorcami ruchu, jak i sensorycznej, percepcyjnej oraz poznawczej), aby mogło osiągnąć daną funkcję i mogło zdobywać nowe doświadczenia i sukcesy.

Terapia przebiega zwykle w sytuacjach zabawowych i wykorzystuje techniki wpływające na napięcie mięśniowe, ułatwianie i stymulowanie najbardziej zbliżonych do prawidłowych, lecz przede wszystkich użytecznych, wzorców ruchowych i wykorzystanie ich przez dziecko w określonej funkcji, która ma umożliwić dziecku uczestnictwo w grupie rówieśniczej, rodzinie i społeczeństwie.

W terapii NDT-Bobath cele terapii wyznaczane są razem z dzieckiem i jego rodziną, muszą być specyficzne, mierzalne, akceptowane przez wszystkich, realne oraz musi być określony czas osiągnięcia celu.

Odpowiednio wczesne rozpoczęcie właściwego usprawniania ma istotny wpływ na dalszy rozwój psychomotoryczny dziecka. Dlatego tak ważna jest uważna obserwacja zachowań noworodków i niemowlaków. Wielu problemom można zapobiegać dzięki odpowiednio kierowanej zabawie, prawidłowo wykonywanym zabiegom pielęgnacyjnym dziecka, pozycjach ułożeniowych lub podczas noszenia dziecka czy karmienia.

Integracja Sensoryczna (SI)

Terapia integracji sensorycznej adresowana jest do dzieci w każdym wieku i z różnymi trudnościami, np.:

• w rozwoju mowy,
• w rozwoju ruchowym,
• w nauce,
• nadmierną lub zbyt małą wrażliwością na bodźce dotykowe, wzrokowe, słuchowe oraz ruch,
• zbyt wysokim lub niskim poziomem aktywności ruchowej,
• z koncentracją uwagi, impulsywnością.

Metoda ta efektywnie wspomaga proces terapeutyczny dzieci między innymi z całościowymi zaburzeniami rozwoju, cechami autystycznymi, ADHD, zespołem Aspergera oraz dostarcza odpowiednich bodźców dzieciom z MPD, aby wspomagać ich rozwój. 

Integracja sensoryczna (SI – z ang. sensory integration) polega na wielokierunkowej i wielozmysłowej stymulacji dziecka przez zabawę, w celu poprawy funkcjonowania wszystkich zmysłów oraz całego procesu integracji bodźców w ośrodkowym układzie nerwowym.

 „INTEGRACJA SENSORYCZNA to możliwość rejestrowania informacji ze świata zewnętrznego przez narządy zmysłów, ich przetwarzanie w ośrodkowym układzie nerwowym i wykorzystanie do celowego działania” (J.Ayers).

Oznacza to, iż aby człowiek mógł stworzyć prawidłowy obraz sytuacji i adekwatnie do danej sytuacji zareagować, musi prawidłowo odebrać bodźce wszystkimi (!) zmysłami: wzroku, słuchu, dotyku, węchu, smaku, czucia głębokiego i układu przedsionkowego. Ale recepcja bodźców to dopiero początek. Następnie sygnały muszą być prawidłowo przekazane do ośrodkowego układu nerwowego, który powinien dokonać selekcji: czy są to bodźce istotne, aby musiały być przekazane dalej do kory mózgowej, jak np. nagły klakson nadjeżdżającego auta gdy chcemy przejść przez ulicę? Czy są na tyle nieistotne, że nie musimy być ich świadomi (jak fakt, że mamy na sobie kilka warstw ubrań lub dźwięki z ulicy)?

Twórczyni metody – Jean Ayres podkreślała, iż adekwatna integracja jest podstawą sprawnego uczenia się.

Zaburzenia i deficyty w obrębie procesów przetwarzania sensorycznego mogą być różne, dotyczyć jednego lub kilku zmysłów i mogą występować na każdym etapie tego procesu: rejestracji bodźca, różnicowania, przewodzenia, interpretacji, odpowiedzi. Jeśli występują jakiekolwiek zaburzenia na którymkolwiek etapie, bardzo trudno jest o adekwatną reakcję lub wiąże się z ona z nadmiernym wydatkiem energetycznym, co zwiększa męczliwość i również utrudnia funkcjonowanie w życiu codziennym.

Objawy zaburzeń procesów przetwarzania sensorycznego mogą dotyczyć funkcji:

• motorycznych (napięcie mięśniowe, aktywność ruchowa, koordynacja ruchowa i wzrokowo-ruchowa, umiejętność utrzymywania równowagi, mała motoryka – umiejętność manipulacji, grafomotoryka, planowanie motoryczne, funkcje oralne – w tym mowa),
• kognitywnych (trudności w nauce, pisaniu i pisowni, czytaniu, liczeniu, rozpoznawaniu kolorów, kształtów, trudności koncentracji uwagi itp.),
• wzrokowych,
• słuchowych,
• czucia powierzchownego,
• czucia głębokiego (propriocepcji),
• zmysłów węchu i smaku,
• emocjonalnych (lęki: wysokości, odrywania stóp od podłoża, szybkiego ruchu, trudności z autoregulacją zachowań, labilność emocjonalna, brak poczucia bezpieczeństwa, zachowania agresywne i autoagresywne),
• społecznych (wycofywanie się z grupy rówieśniczej, niechęć do zabaw grupowych, unikanie kontaktów fizycznych, przytulania).

Wczesne rozpoznanie deficytów procesów przetwarzania sensorycznego pozwala na efektywną terapię, aby umożliwić dzieciom dobre samopoczucie, wiarę we własne siły, prawidłowy rozwój oraz radość płynącą z zabawy i nauki.

Jest to doskonała metoda na wspieranie rozwoju zarówno dzieci zdrowych, w normie intelektualnej z trudnościami w nauce, trudnościami w koordynacji ruchowej lub z trudnościami w zachowaniu, jak i dla dzieci z różnymi wyzwaniami rozwojowymi.

Ręka ma wiele różnorodnych funkcji: od zbierania doświadczeń i „badania” otoczenia za pomocą dotyku, poprzez podpieranie się, chwytanie i manipulowanie przedmiotami (stabilizacja i ruch), po ruchy precyzyjne, grafomotorykę (pisanie, rysowanie) i czynności samoobsługowe.

Sprawność ręki nie zależy jedynie od mięśni nią zawiadujących, czyli nie wszystkie trudności manipulacyjne i koordynacyjne są efektem deficytów ruchowych w obrębie dłoni.

W czasie zajęć terapii ręki zwraca się uwagę na dziecko jako całość, aby poznać przyczyny zaburzeń w obrębie dłoni. Należy zacząć od zbadania postawy, sprawdzenia wrażliwości sensorycznej dziecka, siły i napięcia mięśni tułowia i obręczy barkowej, zanim przejdzie się dalej.

W czasie terapii ręki wykorzystuje się elementy ze wszystkich metod terapeutycznych: NDT-Bobath, integracji sensorycznej, stymulacji taktylnej (dotykowej), a także wiele elementów zaczerpniętych z zajęć plastycznych i pedagogicznych.

Masaż Shantala  – niemowląt i dzieci

Jest to dotyk miłości

– wpływa na budowanie relacji między rodzicem a dzieckiem

– sprzyja relaksacji, wyciszeniu

– stymuluje prawidłowy rozwój

– poprawia trawienie

– zapobiega kolkom i zaparciom

– pomaga w zasypianiu

– wzmacnia poczucie bezpieczeństwa

– normalizuje napięcie mięśniowe

– zapobiega depresji poporodowej

– uczy komunikacji rodzica z dzieckiem

Rodzic uczy się masowania własnego dziecka pod kontrolą instruktora podczas 4 spotkań, a następnie masuje w domu. Technika masażu jest w miarę prosta i nie powinna sprawiać trudności w nauczeniu się. Nie wolno uczyć się ze stron internetowych gdyż każdy sposób dotyku, rodzaj i kierunek chwytu ma ogromne znaczenie w odbiorze.

Masaż Shantala Body Touch – dorosłych

 Jest to budowanie relacji między dwoma osobami

– wpływa na poprawienie relacji małżeńskich, bądź bliskich sobie osób

– wspomaga leczenie bezpłodności

– wpływa relaksacyjnie na kobiety w ciąży

– działa antystresowo i antydepresyjnie

– relaksuje, wycisza

  Masaż wykonywany jest w ubraniu. Dwie osoby uczą się wzajemnego masowania pod kontrolą instruktora, który na początku przeprowadza wywiad aby wykluczyć przeciwwskazania do masażu. Powinny odbyć się dwa spotkania. Następnie wykonywany jest w domu na podłodze, tak że nie potrzebny jest specjalny stół do masażu. 

Stymulacja Bazalna jest koncepcją prof. A. Fröhlicha. Adresowana przede wszystkim do osób dotkniętych niepełnosprawnością maksymalnie ograniczającą ich własną aktywność, od niemowlęcia w ciężkim stanie do osoby dorosłej z syndromem śmierci klinicznej. Także elementy tej koncepcji wykorzystywane są przy różnego rodzaju schorzeniach u dzieci jak i dorosłych. Głównym celem jest zrekompensowanie braku doświadczeń w zakresie samodzielnego poruszania się oraz w zakresie interakcji z otoczeniem. Podczas pracy z pacjentem stosujemy pozycje bazalne, stymulację westybularną ( przedsionkową, doświadczania ruchu), stymulację wibracyjną (doświadczania percepcji głębokiej ciała), stymulację somatyczną ( doświadczania dotyku), stymulację oralną ( uwrażliwianie ust na nowe wrażenia, polepszenie umiejętności jedzenia i picia, stymulacja mowy, koordynacja ręka-usta). Wszystko to wpływa na polepszenie warunków życia, działa przeciwbólowo, przeciwodleżynowo, normalizuje w miarę możliwości napięcie mięśniowe, wzmacnia pozytywne doznania dotykowe, wzmacnia spokój i uwagę, reguluje stany emocjonalne, oddech, zapobiega deformacjom ciała, wycisza patologiczne odruchy, ułatwia własną aktywność, stymuluje wszystkie części ciała, pomaga w komunikacji ze światem zewnętrznym. W stymulacji bazalnej uczymy prawidłowej pielęgnacji, pozycji do karmienia i pojenia, mycia wyciszającego bądź stymulującego, odflegmiania, uczymy w jaki sposób się bawić i budować wzajemne relacje.

Terapia manualna jest dziedziną zajmującą się zaburzeniami w układzie kostno-mięśniowym. Dysfunkcje te mogą mieć charakter ograniczenia ruchomości (hypomobilność) lub jej zwiększenia (hypermobilność).

Cechy charakterystyczne metody (za http://www.terapiamanualna.net.pl):

1. OCENA STANU OGÓLNEGO PACJENTA

Terapeuta na podstawie zlecenia lekarskiego oraz szczegółowego badania wykonanego wg ściśle określonego schematu dokonuje oceny biomechanicznej oraz funkcjonalnej pacjenta. Ponieważ ortopedyczne dysfunkcje narządu ruchu będące wynikiem przeciążenia, urazów, mikrourazów bądź zapalenia często obejmują wiele różnych tkanek, to w pierwszym rzędzie należy przeprowadzić szczegółową analizę dolegliwości pacjenta (bólu). Dysfunkcja może dotyczyć stawu, nerwu lub mięśnia albo wszystkich tych tkanek jednocześnie. W tym celu aby nie przeoczyć podczas badania żadnej oceny, poleca się postępowanie według schematycznie ułożonej kolejności z wykorzystaniem wielu precyzyjnych, manualnych testów różnicowych. Wynik całego badania warunkuje podjęcie odpowiedniego leczenia. W zależności od rodzaju dysfunkcji stosuje się różne sposoby terapii. Inne techniki będą stosowane w przypadku leczenia nerwu, inne w przypadku leczenia mięśni, jeszcze inne w przypadku leczenia stawów. Jeżeli dysfunkcja somatyczna związana jest z występowaniem bólu to wykorzystuje się środki uśmierzające ból (II.A.). Jeśli w badaniu stwierdza się ograniczoną ruchomość stawu (hypomobilność), to należy zastosować środki zwiększające ruchomość (II.B.). Jeśli ruchomość jest za duża (hypermobilność) zastosowanie mają środki zmniejszające ruchomość (II.C.). Zasadniczo we wszystkich rodzajach technik unika się bólu.

1. LECZENIE

II.A. Środki uśmierzające ból.

Jeżeli pacjent odczuwa ból spoczynkowy lub ból podczas ruchu to w zależności od tkanki, która wyzwala ten ból oraz od natężenia tego bólu podejmuje się następujące środki przeciwbólowe:

II.A.1. Unieruchomienie:

• ogólne – leżenie w łóżku itp.
• miejscowe – gorsety, plastry, opatrunki gipsowe, pasek OMT, itp.

II.A.2. Środki fizykalne: ciepłolecznictwo , hydroterapia, elektroterapia

II.A.3. Postępowanie specjalne:

• ból stawu: trakcja w stopniu I i II w pozycji spoczynkowej, wibracja, oscylacja,
• ból nerwu: mobilizacja nerwu bez prowokowania bólu,
• ból mięśnia: różne formy masażu, relaksacja poizometryczna
• mobilizacja układu współczulnego (gdy nie można działać w rejonie uszkodzenia)

II.B. Środki zwiększające ruchomość w stawach = mobilizacja hypomobilności

Jeżeli ból został zniesiony, a ruchomość kości w stawie jest ograniczona to należy wykonać mobilizację (uruchomienie) skróconych tkanek. Ograniczenie ruchomości określa się mianem hypomobilności. Może być ona spowodowana obkurczeniem torebki stawowej, skróceniem mięśni, zrostem osłonki nerwu z tkankami otaczającymi itp. Przyczynę ograniczenia ruchomości stwierdza się na podstawie manualnych testów różnicujących. Potwierdzenie naszego rozpoznania uzyskuje się w oparciu o testy kontrolne warunkujące celowość dalszej terapii. Aby efektywnie rozciągnąć przykurczone struktury tkankowe należy na nie oddziaływać w sposób specyficzny. Ze względu na tą specyfikę działania techniki mobilizacyjne (uruchamiające) podzielone zostały na mobilizacje stawów, mobilizacje nerwów oraz mobilizacje tkanek miękkich.

II.B.1. Mobilizacja stawów – to uruchamianie kostnych członów stawowych, struktur wewnątrzstawowych, torebek stawowych i więzadeł.

Jeżeli uraz, mikrourazy, przeciążenie lub stan zapalny doprowadziły do obkurczenia torebki stawowej lub więzadeł (można to stwierdzić przy pomocy specyficznych testów różnicowych) to należy wykonać mobilizację stawu przy pomocy technik prostolinijnych: trakcji lub ślizgu. Chronią one staw podczas uruchamiania przed kompresją i podwichnięciem. Czasem nieodzowne jest zastosowanie mobilizacji z szybkim impulsem. Przed wykonaniem techniki staw musi być precyzyjnie ustawiony w przestrzeni (w pozycji spoczynkowej lub poza tą pozycją), a ruch wyprowadzany jest w określonym kierunku (prostopadle lub równolegle do płaszczyzny leczniczej) i z odpowiednią siłą (trzeci stopień trakcji lub ślizgu). Aby uniknąć powikłań każdy staw posiada określony sposób uruchamiania. Stosowane dotychczas w kinezyterapii sposoby uruchamiania stawów poprzez ćwiczenia czynne i bierne bądź ćwiczenia redresyjne mogą powodować niestabilność stawu (z powodu wyważania stawu tzn. braku centrowania w stawie podczas ruchu rozciągającego) i warunkować powstawanie w przyszłości zmian zwyrodnieniowych (artrozy stawu) będących wynikiem punktowej kompresji powierzchni stawowych podczas rozciągania.

II.B.2. Mobilizacja nerwów (opony twardej rdzenia, korzeni nerwowych i nerwów).

Podczas poruszania np. kończyną górną nerwy zaopatrujące tą kończynę ulegają napinaniu oraz przemieszczaniu względem innych tkanek. Przemieszczeniu ulegają również poszczególne pęczki włókien nerwowych (aksonów) wewnątrz nerwu. Ruch ten może zostać zaburzony w wyniku zwiększonego nacisku przez tkanki otaczające (osteofit, wypuklina dysku, zbytnio napięty mięsień, blizna) bądź też w wyniku zwłóknień w obrębie nerwu spowodowanych toczącym się tam procesem zapalnym. Jeśli testy napięciowe nerwów potwierdzają wymienione problemy, to w zależności od stanu podrażnienia wprowadzane są stopniowane ruchy uruchamiające. Uzyskując określone ustawienie przestrzenne głowy, tułowia i kończyn można napinać różne struktury nerwowe i prowokować odpowiednie reakcje zarówno diagnostyczne jak i terapeutyczne. Testy różnicowe pomagają odróżnić stan fizjologiczny od patologicznego. Istnieje przypuszczenie, że mobilizacja nerwu może powodować uruchomienie zastojów aksoplazmy w komórce nerwowej przywracając jej zdolność do prawidłowego przenoszenia informacji.

Jeżeli ruchomość nerwu jest ograniczona poprzez otaczające go napięte lub skrócone tkanki miękkie, to wykonuje się ich mobilizację (patrz poniżej: II.B.3 Mobilizacja tkanek miękkich).

II.B.3. Mobilizacja tkanek miękkich

Jeżeli wykonując testy różnicujące stwierdzimy, że ruchomość jest ograniczona poprzez napięte lub skrócone okołostawowe tkanki miękkie (a nie poprzez obkurczoną torebkę stawową), to w zależności od potrzeb wykonuje się ich mobilizację tzn. np.: masaż funkcyjny, masaż poprzeczny, poizometryczną relaksację lub rozciąganie (stretching).

• Masaż funkcyjny – to masaż mięśnia oraz innych okolicznych tkanek miękkich w połączeniu z ruchem w stawie. Stosuje się go zarówno w przypadku dysfunkcji mięśnia jak i stawu. Podczas tego masażu mięsień wraz z okolicznymi tkankami jest rozcierany oraz rozciągany. Masaż ten zmniejsza tkliwość tkanek miękkich oraz poprawia ich mobilność.
• Masaż poprzeczny – (lub rozcieranie poprzeczne) to punktowe rozcieranie w poprzek przebiegu włókien podrażnionego ścięgna lub brzuśćca mięśnia, przyczepu ścięgna do kości, więzadła itp. Regeneracja tkanki odbywa się w oparciu o następujące efekty:
  • efekt neurofizjologiczny: hamowanie bólu
  • efekt biochemiczny: po okresie 3 – 5 minut poprawa ukrwienia i poprawa mobilności
  • efekt przeciwzapalny: po okresie 15 – 20 minut uruchomienie prawidłowego procesu zapalnego umożliwiającego gojenie się tkanek.
• Relaksacja poizometryczna – polega na relaksowaniu (czynnym rozluźnianiu) podrażnionych mięśni po utrzymywaniu ich uprzednio w napięciu izometrycznym. Do relaksacji można wykorzystywać ruchy oddechowe oraz ruchy głowy i gałek ocznych.
• Rozciąganie (stretching) – rozciąganie mięśnia lub grupy mięśni odbywa się w oparciu o poizometryczną relaksację. Pacjent napina najpierw izometrycznie mięsień lub grupę mięśni, która będzie poddana rozciąganiu, po czym w fazie rozluźnienia terapeuta stara się ten mięsień lub grupę mięśni rozciągnąć. Po kilku powtórzeniach wymienionej procedury terapeuta wyzwala izometryczne napięcie mięśni antagonistycznych powodując tym samym odruchowe rozluźnienie mięśni rozciąganych oraz zakodowanie informacji o nowo uzyskanym zakresie ruchu w danym wzorcu ruchowym.

Aby utrwalić efekt mobilizacji pacjentowi poleca się samodzielne wykonywanie odpowiednich ćwiczeń uruchamiających lub utrzymujących uzyskany zakres ruchu.

II.C. Środki zmniejszające ruchomość = stabilizacja hypermobilności

Jeśli ruchomość w stawie np. z powodu jego nadmiernego rozciągania podczas pracy zawodowej lub urazu jest zwiększona to taki stan określa się mianem hypermobilności (wskazana stabilizacja). Hypermobilność spowodowana jest niewydolnością (rozciągnięciem) biernych stabilizatorów stawu (torebki stawowej i więzadeł).

W obrębie stawu hypomobilność może dotyczyć jednego kierunku ruchu, a hypermobilność drugiego kierunku – częste w przypadku stawów kręgosłupa. W tradycyjnej kinezyterapii w obrębie kręgosłupa często wykonuje się ćwiczenia mięśni przykręgosłupowych, ale jednocześnie uruchamia się nadruchome już stawy międzykręgowe (hypermobilne) pogłębiając tym samym dysfunkcję pacjenta i powodując jego zniechęcenie do terapii z powodu ciągle utrzymującego się bólu. Przed rozpoczęciem terapii ważne jest więc określenie z jaką dysfunkcją mamy do czynienia.

Jeżeli przy pomocy testów na stabilność stawu stwierdzona zostanie hypermobilność tzn. nadmierna ruchomość, to jako leczenie z wyboru stosuje się trening wzmacniający mięśnie stabilizujące staw oraz ćwiczenia odnawiające propriocepcję. Czasem nieodzowne jest zastosowanie stabilizatorów zewnętrznych w połączeniu z ćwiczeniami. Unikać należy ćwiczeń uruchamiających nadruchome już stawy.

II.D. Informacja – instrukcja – trening

II.D.1. Informacja – udzielanie pacjentowi dokładnej informacji na temat zaistniałej dysfunkcji somatycznej w celu przekonania go do podjęcia współpracy w leczeniu.

II.D.2. Instrukcja – udzielanie pacjentowi instrukcji dotyczącej ochrony narządu ruchu oraz zapobiegania nawrotom dysfunkcji: np. nauczenie prawidłowej postawy w ciągu dnia (szkoła pleców) itp.

II.D.3. Trening – ćwiczenie siły mięśniowej, koordynacji, szybkości i wytrzymałości w formie medycznego treningu terapeutycznego. Powyższe działanie obejmuje również autoterapię: automobilizację, autostabilizację, autostretching.

Wskazaniem do leczenia manualnego są wszelkie dolegliwości układu ruchu:

• Bóle i zawroty głowy,  ból karku
• Bóle kręgosłupa i stawów kończyn
• Bóle korzonkowe
• Rwa kulszowa
• Schorzenia obręczy barkowej i biodrowej
• Zaburzenia postawy ciała np. skolioza
• Dolegliwości związane z dyskopatiami
• Dolegliwości typu migrenowego

Przeciwwskazania :

• Ostre stany pourazowe jak złamania kości, zerwanie więzadeł i torebek stawowych
• Choroba nowotworowa z możliwymi przerzutami
• Stany zapalne stawów, ropnie itp.
• Znaczna niewydolność układu krążenia, zbyt wysokie ciśnienie tętnicze ok. 200mmHg

Nie są przeciwwskazaniem:

• Wypuklina jądra miażdżystego bez lub z objawami korzeniowymi
• Osteoporoza
• Wiek pacjenta
• Zmiany zwyrodnieniowe lub wrodzone
• Ciąża w pierwszych miesiącach
• Otyłość

Masaż jako jedna z najstarszych sztuk medycznych wykorzystywany był jako zabieg leczniczy, przyspieszający wypoczynek, a także higieniczny. W obecnych czasach, ze względu na tryb życia, jego popularność jeszcze wzrosła. Jest to zabieg fizjoterapeutyczny wykorzystywany w systemie odnowy biologicznej organizmu. Masaż może mieć cele lecznicze, relaksacyjne lub przygotowywać mięśnie do wysiłku.

Działanie:

• przyspiesza procesy regeneracyjne i wypoczynkowe,
• zmniejsza napięcie psychiczne,
• reguluje napięcie mięśniowe,
• zwiększa odporność organizmu na niesprzyjające warunki środowiska zewnętrznego,
• podnosi gotowość podejmowania wysiłku fizycznego,
• normalizuje pracę gruczołów wydzielania wewnętrznego,
• usprawnia przewodzenie bodźców nerwowych w synapsach czyli poprawia koordynację wiśniowoczerwoną,
• działa przeciwbólowo,
• pobudza układ krwionośny i limfatyczny do pracy, co powoduje wzmożenie zasilania organów w tlen i substancje odżywcze,
• zwiększa szybkość usuwania z organizmu produktów rozpadu- toksyn,
• likwiduje objawy zastoinowe i przyspiesza wchłanianie obrzęków,
• zwiększa ilość krwi przepływającej przez nerki, przez co poprawia ich czynność filtracyjną i lepiej wydalane są substancje przemiany materii
• wspomaga odchudzanie
• zwiększa elastyczność tkanek, ujędrnia skórę,
• rozluźnia i rozciąga blizny i zrosty

Podstawowe rodzaje i techniki masażu:

• masaż klasyczny :
  • rozluźniający,
  • pobudzający,
• masaż leczniczy – w wybranych jednostkach chorobowych,
• masaż sportowy – treningowy, startowy, po wysiłkowy i podtrzymujący
• masaż limfatyczny – likwiduje obrzęki zastoinowe,
• masaż izometryczny- przy zanikach mięśniowych
• masaż kontralateralny – stosowany w przypadku, gdy nie można zastosować masażu bezpośrednio na chorej kończynie
• masaż stawowy centryfugalny – stosowany po różnego rodzaju urazach, przyspiesza gojenie się kontuzji stawów, wiązadeł stawowych, torebki stawowej itp.
• masaż segmentarny- oparty jest na powiązaniach między pewnymi obszarami skóry, tkanki podskórnej, mięśniowej i okostnej, a także naczyniami i narządami wewnętrznymi unerwianymi przez ten sam segment rdzenia kręgowego. Przedstawione powiązania powodują, że procesy chorobotwórcze toczące się w jednej tkance lub narządzie wewnętrznym wywołują zmiany w odpowiedniej tkance mięśniowej, łącznej, okostnej i na powierzchni skóry, co objawia się jako tzw. bóle rzutowane.

Wskazania :

• przemęczenie ogólne
• bóle kręgosłupa i stawów różnego pochodzenia,
• przewlekłe stany zapalne stawów, mięśni i ścięgien NIE W FAZIE OSTREJ!
• przykurcze mięśniowe, niedowłady mięśni, zaniki i osłabienia mięśni,
• powysiłkowe zmęczenie mięśni,
• zespół bólowy ścięgna Achillesa
• zwiotczenie skóry i mięśni,
• choroby reumatyczne, reumatoidalne zapalenie stawów,
• stany pooperacyjne narządu ruchu,
• stany po złamaniach, stłuczeniach, skręceniach, zwichnięciach,
• wady postawy,
• porażenia nerwów obwodowych,
• nerwobóle
• kręcz szyi
• przewlekłe zapalenia nerwów i splotów nerwowych,
• niewydolność krążenia obwodowego,
• nadwaga,
• cellulitis,

Przeciwwskazania:

• nowotwory
• wszelkie ostre stany zapalne mięśni i stawów
• silne krwiaki wewnątrz mięśniowe do 3 dni od urazu,
• świeże złamania
• choroby skóry
• uszkodzenie ciągłości skóry,
• gorączka,
• zapalenia żył, żylaki z owrzodzeniami, tętniaki
• czas menstruacji (przeciwwskazanie względne)
• zaawansowana choroba nadciśnieniowa, powyżej 200 mmHg

Masażu nie należy wykonywać bezpośrednio po dużym wysiłku fizycznym, po intensywnych, obciążających organizm zabiegach termicznych (do 40 minut), po spożyciu obfitego posiłku oraz przy powiększeniu węzłów chłonnych.

Przygotowanie do zabiegu:

• Skóra poddawana zabiegowi musi być czysta – wcieranie cząstek brudu w czasie masażu grozi powstaniem zapaleń,
• Ostatni większy posiłek należy zjeść ok. 2 godzin przez zabiegiem,
• Wygodne ubranie (odkrywa się wyłącznie masowane części ciała).

Metoda Kinesiology Taping została opracowana przez japońskiego chiropraktyka doktora Kenzo Kase w latach siedemdziesiątych XX wieku. Polega ona na aplikacji specyficznych taśm (plastrów) na skórę pacjenta, dzięki czemu osiągnąć można różne efekty terapeutyczne w zależności od sposobu aplikacji.

Kinesiology Taping stosuje się:

• w leczeniu dysfunkcji narządy ruchu (przeciwbólowo, przeciwobrzękowo, przeciwzapalnie, przyspieszanie procesów gojenia, w celu korekcji mechanicznej, poprawy stabilizacji stawu i wspomagania funkcji grup mięśniowych),
• przy wskazaniach do drenażu limfatycznego, 
• przy bliznach i krwiakach, 
• w celu normalizacji napięcia mięśniowego (zarówno rozluźnienia, jak i poprawy napięcia).

Taśmy oddziaływają bezpośrednio na skórę (czyli na zakończenia nerwowe i receptory bólowe, czucia dotyku powierzchniowego oraz czucia głębokiego), a poprzez nią na powięzie, mięśnie, układ limfatyczny i dalej ich wpływ przenosi się na układ nerwowy, krwionośny oraz układ stawowy, co pozwala na wszechstronne wykorzystanie tej techniki w procesie terapeutycznym.

Cechami charakterystycznymi plastra są: elastyczność i rozciągliwość tylko na długość, ciężar i grubość zbliżone do parametrów skóry, hipoalergiczność i właściwości wodoodporne. 

Plastry nie są nasączone żadnym lekiem – dzięki czemu mogą być techniką terapeutyczną lub wspomagającą proces terapii każdego pacjenta, niezależnie od wieku i innych dolegliwości – ich efektywność zależy wyłącznie od miejsca i techniki aplikacji.

Kinesiology taping jest bardzo dobrze tolerowany przez pacjentów, nie wyklucza innych form terapii, efekty widoczne wkrótce po zaklejeniu i utrzymują się po usunięciu plastra. Aplikacja pozostaje na skórze od kilku dni do tygodni, jednak nie zalecam noszenia go dłużej niż tydzień.